کارشناسان در تهران و در دبیرخانه آژانس عقیده دارند این ضمیمه به لحاظ فنی و حقوقی غیرقابل دفاع است و به سرعت تبدیل به بحرانی برای اعتبار آژانس خواهد شد.
چند نکته مهم درباره این ضمیمه که نشان دهنده عمق بی اعتباری آنهاست، چنین است:
1- هیچ یک از اسنادی که متن آنها در گزارش نوامبر 2011 ارائه شده جدید نیست و همه آنها مربوط به همان لپ تاپ کذایی سال 2004 است. در واقع انتشار این اسناد نشان می دهد آمانو- برخلاف آنچه ادعا می کرد- هیچ اطلاعات به روز شده ای درباره آنها در اختیار ندارد و همان اطلاعات قدیمی و تکراری را منتشر کرده است. این امر نشان می دهد همه آن ادعاها در گزارش های اخیر آژانس که می گفت آژانس اطلاعاتی دارد که نشان می دهد برنامه تسلیحات هسته ای ایران پس از سال 2004 نیز ادامه یافته، دروغ بوده است.
2- نه ایران و نه آژانس هرگز اصل این اسناد را رؤیت نکرده اند. ایران و آژانس از سال 2007 خواهان آن بوده اند که اصل این اسناد برای بررسی میزان صحت و وثاقت آنها در اختیار یک تیم مستقل قرار بگیرد اما آمریکا همواره از این کار امتناع کرده است. این امتناع به حدی آزاردهنده بود که محمد البرادعی بارها آمریکا را به اخلال در انجام وظایف پادمانی آژانس متهم کرد. مهم ترین نکته این است که ظاهرا همه آنچه آمریکا در اختیار دارد یک فایل الکترونیکی است و اسناد اوریجینال در اختیار آمریکا نیست و در واقع اصلا چیزی به نام سند اوریجینال در موضوع مطالعات ادعایی وجود ندارد. ایران در یک ارزیابی 117 صفحه ای که سال 2007 به آژانس ارائه شد ثابت کرده است که این اسناد جعلی هستند ولی آمانو در گزارش خود ذکری از این موضوع نمی کند.
3- نکته بعدی این است که اساسا نه آژانس و نه هیچ طرف دیگری قادر به اثبات این امر نیست که این اسناد بر فرض صحت مربوط به ایران است. به عبارت دیگر، سرهم کردن یک سلسله متون و اسناد به زبان فارسی و جعل چند مهر، امضا و سربرگ به هیچ وجه این موضوع را ثابت نمی کند که این اسناد واقعا متعلق به نهادهای دولتی در ایران است.
4- همچنین هیچ سندی وجود ندارد و در متن اسناد هم چیزی در این باره گفته نشده است که ثابت کند در آنچه آژانس مطالعات ادعایی می خواند از مواد هسته ای استفاده شده است. بنابراین- باز هم بر فرض محال صحت- این اسناد می تواند مربوط به فعالیت های متعارف نظامی باشد و ادعای هسته ای بودن این فعالیت ها مدعایی کاملا بدون دلیل است.
5- مسئله دیگر این است که باز هم بر فرض صحت اسناد، همه آنچه این اسناد نشان می دهد یک سلسله مطالعه و شبیه سازی کامپیوتری است نه «فعالیت عملی». اساسا به همین دلیل هم هست که آژانس مجموعه این پروژه را مطالعات ادعایی نامیده است. هیچ مدرکی در متن اسناد وجود ندارد که ثابت کند این مطالعات به پروژه های عملی تبدیل شده است.
6- علاوه بر این آنچه در این گزارش ارائه شده عینا ارزیابی جامعه اطلاعاتی آمریکاست که آمانو آن را بدون هرگونه مستندی به عنوان گزارش آژانس منتشر کرده است.
مجموعه این دلایل نشان می دهد آنچه به ضمیمه گزارش آمانو منتشر می شود، در واقع نه «سند» به معنی متعارف کلمه بلکه مجموعه ای از اطلاعات جعلی است که با فشار سیاسی آمریکا درون گزارش گنجانده شده است.
آمانو در حالی این گزارش را منتشر می کند که نسبت به بی طرفی وی در گزارش دهی تردیدهای فراوانی وجود دارد.
روسیه و چین دو هفته پیش در نامه ای خطاب به وی از او خواستند اگر هم اسناد و مدارک جدیدی در اختیار دارد ابتدا آنها را در اختیار ایران قرار بدهد و پیش از شنیدن توضیحات ایران آنها را منتشر ننماید.
اما کارشناسان می گویند از آنجا که آمانو به دستور آمریکا مبادرت به انتشار این گزارش کرده بنابراین نظر دیگر کشورها و حتی بخش پادمان را در آن لحاظ نکرده است.
آمانو فردی است که مطابق اسناد ویکی لیکس به آمریکایی ها قول داده بود تمامی اقدامات خود را با آنها چک کند.
انتشار گزارش اخیر ظاهرا آخرین مورد از تعهداتی است که آمانو به آمریکا داده و در ازای کسب موافقت آنها با تمدید مدیرکلی اش اقدام به انتشار جعلیات علیه ایران کرده است.